Alle werknemers van turkish airlines zijn...

Alle werknemers van turkish airlines zijn dikke losers. Meer zal ik er niet over zeggen, maar als elke vlucht die je met die mannen neemt minstens 1,5u vertraging heeft, je alle vluchten die je daarna nog wil nemen door uw neus kunt boren én ze ook nog zo vriendelijk zijn mijn bagage een gratis trip naar Hongkong te geven… dan is losers nog zacht uitgedrukt. En dan heb ik het nog niet over hun amateuristische klantenbehandeling. Maar soit, ik heb het niet aan mijn koude (immens vettige stinkende) kleren laten komen en heb dus vier dagen hetzelfde aan gehad. Wel eens een ander t-shirt gekocht in Bangkok want mensen begonnen me aan te staren.

In bangkok dus eerst een paar noodzakelijke boodschappen gedaan omdat mijn bagage dus spoorloos was en me dan maar in het nachtleven gesmeten. Het is echt ongelooflijk hoeveel mensen je leert kennen als je alleen op stap bent. Super plezant. Mark (Engeland), Broezjnaboeka (ofzoiet, nen indieër), Jessica (Wales), Lasso (Hawaï) en zijn vriendin… Die laatste zei ik tegen dat hij een “catchy” naam had, maar ofwel snapte hij ze niet, ofwel had hij die al 1000x gehoord. Ik vermoed het tweede.

In de namiddag had ik ook al de bus geregeld naar Koh Chang, de volgende ochtend om 8.00u en had al maar direct bij gezegd waar ik sliep en “to knock long and hard”. Volgende dag om 7.45u schoot ik wakker toen er precies nen buldozer tegen mijn deur reed, maar het bleek het kleine Thaike te zijn van het reisbureau. “you wake up mister” ik zeg:”yes yes, jetlag, jetlag,…” Waarop ze lacht en zegt “oeoeoeoe yes yes I smell jetlag” Dat vond ik dan weer grappig en denk: haha, jetlach.

Zit ik in de bus probeer wat te slapen, maar dat werd verstoort door achter mij (jaja) een Hollands gezin en naast mij een Rus met één of ander tetris spelleke met het geluid vollen bak open. Gelukkig had ik van de Fakke een magnum pak oordoppen meegekregen. Telkens de bus stopte probeerde ik ook de klantendienst te contacteren van de luchtvaartmaatschappij. Dit had telkens heel wat voeten in de aarde, maar na 25 telefoons en tegen dat ik op Koh Chang aankwam had ik mijn rugzak getraceerd en zouden ze hem zelfs de volgende dag afleveren aan mijn hutje. En… inderdaad toen ik deze morgen (middag) wakker werd stond er een grote gele rugzak bij den David aan de receptie. Mijn kater vergat ik even en knuffelde mijn bagage. Eindelijk.

De feestjes hier zijn nog steeds mega super geweldig goed en alsook gisteren is mijn vriendenkring weer wat internationaler geworden. Ook de mensen van de Ohm bar kenden me nog en waren om één of andere reden blij om me terug te zien. Voor bier moet ik blijkbaar 10 baht minder betalen dan de rest en ze vroegen ook direct of ik terug wou komen draaien. “I was hoping you come back this year…” beleefd bedankt en het dan maar met Carmen op een zuipen gezet 🙂