Nha Trang massage

We hadden nog enkele uren door te brengen. Wat zouden we doen.
Er zou massagesalon zijn die uitgebaat werd door blinden. De beste massage van Vietnam zeiden ze ons. 35.000 dong voor een uur (= 1,5 euro). Dat konden we wel eens proberen. Een brommertaxi naar de blindenmassage genomen.
Er was een jonge gast, die daar toevallig was, die engels kon. We vertelden hem dat we massage wilden, maar niet onze rug (Nick) en buik (Joke), want die waren verbrand. Ze deden alle massages: hoofd, armen, voeten, benen, gezicht dus genoeg lichaamsdelen om nog gemasseerd te worden dachten we. Hij raadde ons dan toch een lichte massage aan voor de rug. Ze zouden het dan rustig aan doen.
Ok, wij met 3 naast elkaar (er was ook nog een vietnamees meisje), met gordijn ertussen op een tafelke. Minuutje later komen er 3 blinde meisjes binnen.
En toen begon het. De marteling. Voor Nick nog wat erger als voor mij.
Bijna zonder olie, kei hard met hun handen (een beetje zoals je pizzadeeg kneed) over onze rug. Nick heeft in z’n kussen moeten bijten en in de tafelpoten moeten knijpen om niet te roepen. Van dat rustig aan doen, was niet echt sprake (ze waren er niet over ingelicht dus). Er werd ook vaak met volle hand op onze rug geslagen (methode hier), geen pretje. Daar lagen wij, die blinde meisjes onze rug masseren, ze konden geen woord Engels en zagen dus ook niet dat onze ruggen rood zagen. Hmmm wat moesten we doen. We hebben doorgezet en de pijn verbeten. Gelukkig waren de armen en benen minder pijnlijk. Soms zelfs aangenaam. Er kwam soms wel wat getrek en geduw en geklap (geklets) aan te pas. Ik had een beetje bang wat dit met mijn ex-gebroken been zou doen. Eenmaal het blinde meisje aanstalte maakte mijn rechterbeen te bewerken, maakte ik haar duidelijk voorzichtig te zijn door haar hand over littekens te laten gaan en maar ai ai ai te roepen en daarna sssshhhht. Tja hoe leg je zoiets anders uit aan een vietnamees-niet engelssprekende blinde. Ik denk dat ze het verstond. We voelden de massage nog enkele uren erna.