We nemen een boot naar het Siqujor-eiland. Als we er aankomen is’t al 21 uur en blijkt dat redelijk wa accomodaties hier al vol zitten. Uiteindelijk vinden we toch 2 toffe hutjes aan de rotsen aan zee. ’s Avonds zitten we hier gezellig op ons hut-terrasje, wa bier, wa muziek, de zee onder ons,… super.
Als we gaan slapen wil Lou eerst zijn muggennet nog ophangen en loopt met zijn hoofd tegen de draaiende ijzeren ventilator, het resultaat: 2 ferm sneeën in zijne kop. ’t Is één uur ’s nachts en we zitten op een eiland waar geen leven meer te bespeuren valt. We bellen naar een dokter van Arendonk die ons geruststeld dat het binnen de 12 uur genaaid moet worden (en niet direct). Met wa potjes ontsmettingsmiddel, steriel gaas en plakband komt Lou goed de nacht door. ’s morgens worden zijn wonden zeer goed verzorgd: 3 draadjes en 1 draadje. En alles is weer in orde. Geen paniek vanuit het thuisfront.

De eerste dag zijn we met een brommerke het eiland gaan verkennen. Kinderen vinden het geweldig als we passeren. Iedereen is hier zeer enthousiast. We moeten ook deze keer weer naar iedereen wuiven. Philip en Mathilde zijn er niks tegen…
De avond brengen we door op ons terras. op de latere avond maken we het gezellig met kaarslicht (geen electriciteit).

We belandden na enkele tryclicle-tochten op een ferm strand. De jongens wagen zich aan een koraalspeurtocht, maar zonder echt succes. Een bootje met een Filipijntje brengt Lou en Nick verder de zee in waar het naar’t schijnt mooi snorkelen zou zijn. Ook hier een teleurstelling. Niks of zeer weinig te zien. Dan maar genieten van de geweldige zonsondergang… .
We slaan ’s avonds onze voorraad biertjes op om op ons terrasje te kunnen genieten van een gezellige avond. De zeer rustige zee onder ons hutje is veranderd in een kolkende, in onze hut-inbeukende gevaarlijke zee. (zie foto picassa).
De electriciteit valt uit, we moeten ons behelpen met een geïmproviseerde kandelaar.

Omdat het weer niet al te best is, besluiten we het eiland vroeger te verlaten. De zee is zeer wild en de boot niet echt super groot. We zitten binnen in de boot. Golven slaan over onze boot heen, we maken schommelingen van 100°, af en toe lijkt het of we de zee niet raken, soms lijkt het een duikboot. Veck heeft het er echt niet mee en vreest dat we gaan omkantelen. De één-uur-durende-helse-boottocht loopt goed af.
’s Avonds laten we ons in Dumaguette verwennen met een massage. Hmmmm….


Met dank aan de sponsors van TraxTrapt: