Bangkok - Cha Am

Omdat ik toch slecht vaarwel kon zeggen tegen de fiets die me al zo goed van dienst was geweest had ik toch nog een meerdaagste tocht bij elkaar gesprokkeld. Niet meer in de buurt van Chiang Mai, want daar zijn we ondertussen overal al zes keer geweest, maar fietsen langst de kust leek me al lange tijd ook iets dat ik eens moest gedaan hebben. In het noorden geen kust, dus genoodzaakt de nachtbus op naar Bangkok. Slecht geslapen! Elk uur gezien en hoogstens vertoeft in de grijze zone waarin je niet echt slaapt, maar ook niet 100% wakker bent. 5.30h aangekomen, de complementaire chips en sojamelk van de busmaatschappij achter de kiezen, mezelf in mijn lelijk maar strak fietsbroekje gegoten en vertrokken. Ik wou zo snel mogelijk starten omdat ik een beetje bang had om het verkeer van Bangkok te trotseren als zwakke weggebruiker. Goed georganiseerde chaos, links en rechts op tijd een hand uitsteken, wegpiraten anticiperen en uit uw doppen kijken. En dan nog… maar ik kan het navertellen.

Ik laat de wolkenkrabbers stilaan achter mij en wat volgt is een onmetelijk lange baan geflankeerd door een gracht van dezelfde lengte. Maar een vieze gracht! En stinken! Volgens mij het langste open rioolputje ter wereld. Als ik er te lang naar keek, begonnen mijn ogen bijna te rotten. Maar alles went en na 50km stank happen mag ik eindelijk de drukke baan verlaten. Veel beter. Weinig auto’s, geen lawaai meer, alleen… Kort een les aardrijkskunde: Bangkok is gebouwd op een moeras, erg laag gelegen. Het gebied er rond is ook laag gelegen. De interessante geuren waren nog niet helemaal ten einde, ook al was het bij momenten best een mooi uitzicht. En voor de fans van River Monsters: hier is ook hier dat Jeremy Wade de grootste pijlstaart roggen ter wereld komt vangen.

De moerassen gaan stilaan over in uitgestrekte vlaktes. Vlaktes verdeeld in grote vierkanten, vierkanten waarvan ik de bedoeling niet snap. Het zijn geen rijstvelden maar het heeft er wel iets van weg. De ene is droog, de ander is nat. De ene is geel, de ander is bruin. We houden nog even de spanning erin over wat het nu eigenlijk was. Ik had beter moeten weten. Grote vlakte, vlakbij de zee… Man, wind dat hier staat. Mijn zonnecrème waait er nog rapper af dan dat ik hem kan aanbrengen en ik ben een vogel voor de kat. Of beter zon. Stampen op die pedalen en nog bijna stilstaan, terug geblazen door iets dat voelt als een gigantische haardroger op deze zwarte asfalt. Na een tijd valt mijn frank en zie ik ook veel beter wat die mensen in het vierkant aan het doen zijn. Het zijn zeezoutverzamelaars. Eerst walsen ze een half hectare plat met hun omgebouwd golfkarretje, dan laten ze een dun laagje zeewater erop lopen dat vervolgens verdampt en daarna schrapen ze het achtergebleven zout op hoopjes bij elkaar.

Het einde van de rit was stilaan in zicht… dacht ik. Eens aangekomen merk ik al snel dat dit geen plek voor mij is. Thaise mensen die uit hun dikke Mercedes roepen, alle hotels en resorts hebben een geforceerde naam die begint met “Nous” of “Chez” en als ik dan ook nog eens hoor dat een single room zonder raam 1800THB/nacht kost hou ik het snel voor bekeken. Probleem was dat ik al 140km gefietst had, wou ik er nog 27 meer doen tot de volgende stad Cha Am? Ja, maar daar neem ik wel het eerste hotel dat mijn pad kruist. Na een deugddoende douche ga ik eens kijken en iets eten aan het strand, maar Cha Am vind ik ook niet zo geweldig. Toeristisch, druk, duur, lelijk,… precies België 🙂 Ik doe mezelf nog een grote Leo cadeau voor thuis want er is voetbal op tv. Ik lach met Manchester United, zet de wekker om 00.30h en zie met een slaapkop hoe Liverpool Arsenal voetballes geeft.