Kampong Speu, Kuala Lumpur en naar Kota Kinabalu
In Kampong Speu spreekt niemand Engels. Ik probeer met behulp van veel gebaren en een paar lelijke tekeningen duidelijk te maken waar ik naartoe wil. De bus had me echter afgezet op de “grote markt”. Wow, het was precies weer een tijdje geleden dat daar een blanke was geweest. Zit daar een kereltje in een telefoonshopke naar mij te lachen. Zomaar, zonder reden. Ik denk, die moet ik hebben. Vichetr (wie ik daar ken) had mij zijn nummer gestuurd via facebook, maar ik was het vergeten op te schrijven. Ik had dus ofwel een computer met internet nodig, ofwel iemand die de Sao Sary Foundation kende. Dat laatste bleek een hopelijze zaak dus stapte ik naar het lachende telefoonmannetje. Ik zeg:” wa zitte gai nar mai te lache jom!?” Nee, nee, das nie waar. Ik heb hem in heel simpele sleutelwoorden gevraagd voor internet: “You – internet – me?” Waarop hij antwoordde:”Yes yes” en een computer tevoorschijn toverde van onder het stof op het bureauke waaraan ik zat. Ik had hem zelfs niet zien staan, zo goed was hij verstoft. Ik vind de nummer en zeg tegen hem:”you-call-pickup” en 10 minuten later stond daar iemand met een brommerke om mij op te pikken. In het SSF is nog niet zoveel veranderd, alleen waren er nu niet zoveel kinderen omdat 1) het school was 2) december en januari altijd heel erg rustige maanden zijn. Door de goeie steun (en website) van de voorbije jaren waren ze nu in staat om nog een gebouw bij te huren zodat ze één gebouw konden gebruiken voor de kinderen (school, lessen, workshops, verblijf,...) en een ander puur als bureau en guesthouse. Want tegenwoordig werkt er al aardig wat volk. Ik heb de verhuis een beetje mee geholpen en voor de rest de tamzak uitgehangen. Gewerkt voor Imaxx wat ik kon, maar die dag gingen ze ook net de satteliet (voor internet) verplaatsen naar het nieuwe gebouw, veel heb ik dus niet kunnen doen. Ik had voor mijn vertrek nog rap 7 seizoenen van ‘how I met your mother’ gedownload en daar heb ik er die avond redelijk veel van verslonden. Ik sliep trouwens in een groot bed van Winnie the Pooh :) De tweede dag nog wat mee gerommeld, gepraat met wat vrijwilligers, gegeten en naar Phnom Pehn vertrokken omdat ik mijn vliegtuig moest halen naar Kuala Lumpur. Allemaal zonder problemen.
In Kuala Lumpur ga ik couchsurfen. Voor wie dit nog steeds niet kent, gratis slapen bij een gastvrije complete vreemde. Een tijdje geleden had ik al iemand gezocht die dicht bij het vliegveld woonde (voor zover dat daar kan) en alles daarmee geregeld. Hij pikt mij (na enige vertraging) zelfs op in het centraal station, maakt een toerke door de stad, laat me vanalles zien en wou met mij gaan eten, maar ik had met de rapte in’t station nog een nasi schotel binnen gestoken. Dan maar naar hem thuis. Een mega appartement waar ik (voorlopig :) ) alleen nog maar van kan dromen. Echt super overdreven chique, luxueus en groot. Moeilijk te beschrijven. Zijn balkon kijkt uit over Kuala Lumpur city, overal lichtjes en de KL Tower en de Petronas Towers verlicht in de verte, maar toch nog redelijk dichtbij. Hij is tandarts en heeft twee praktijken, dat verklaart veel. De wijn wordt bovengehaald en we zitten wat te burten op zijn schoon terras, maar hoe meer wijn die drinkt, hoe vreemder hij doet. Ineens valt mijn frank waarom dat huis zo netjes is, die badkamer zo proper en alles zo perfect bij een single vent thuis... maar dan, dan zet hij ook als achtergrondmuziek de cd van (jawel wtf) James Blunt op en valt mijn portemonnee helemaal leeg! Nu heb ik niks tegen homo’s, maar als ze beginnen vragen wat ik van massages vind en mij zat beginnen voeren... Mijn eerste gedacht was om gewoon van dat balkon te springen, maar omdat het maar drie hoog was, was de kans te klein dat ik in één keer dood zou zijn. Dus ik begin extreem overdreven te geeuwen en acteer dat ik geweldig moe ben. Hij komt met de vraag: “are you tired yet?” Ik zeg ja, maar dat was voor hem blijkbaar het teken om 12 jaar oude wiskey boven te halen. Uit beleefdheid heb ik daar maar van gedronken, maar hij bleef mijn glas maar bijvullen. Tot ik zei, nu is het genoeg, ik ga naar mijn kamer en ik doe de deur op slot. Hij stond erop dat hij mij nog een massage mocht geven, mannelijk en beloofde me niet te verkrachten. Hij heeft mijn rug aangeraakt (rechtstaand welteverstaan) een voor de grap eens aan mijn broek getrokken, toen ben ik kwaad geworden en hem eruit gegooid. Fuck man. Hij heeft zich achteraf wel grondig geexcuseerd. Gek verhaal he? :-) Alle laat de grapkes nu maar komen. ’s Morgens de trein naar de luchthaven gepakt, het vliegtuig op en nu ben ik al de hele dag in Kota Kinabalu op Borneo. Het is hier eigenlijk heel leuk, heeft veel weg van een kuststad in België. Alleen meer moslims. Morgen meer... ik ga me nu in’t nachtleven smijten.
Tjaauwkes.
PS: Vergeet de foto's niet regelmatig te checken.
King-size-couchsurf-bed
Shianoukville
Vergeet Activia, actieve bifidus en omega 3. Ik heb een keet gevonden en daar moet je maar één keer gaan eten en je darmflora zal bloeien als nooit te voren. De omschakeling naar Cambodjaans eten verliep m.a.w. “gesmeerd”. De eerste avond heb ik hier niks gedaan, want ik heb tv op mijn kamer inclusief alle bekende Aziatische sattelietkanalen, zo’n 65 in totaal. Voetbal non-stop en films à volonté. Mix dat met een vermoeiende dag in een busje tussen grommende Duitsers en dan weet je dat ik bij de tweede match van de avond al mooi lag te knorren. Daardoor was ik de volgende ochtend lekker fris en vroeg uit bed gekomen om te werken. Tegen de middag werd het me toch wat te warm en ben ik na een lange wandeling met mijn ipod op het strand beland. Iets wat ik tegenwoordig liever en liever doe. Damn! Daar speelde mijn actieve curry na een tijdje weer op en aangezien ik nog niet over het punt ben dat ik overal in de kant kak, wandelde ik rustig terug naar mijn kamer. Geen slecht plan want het eigenlijke strand vlakbij mijn guesthouse had ik alleen nog maar in de avond gezien. Ik hoorde op vroegere reizen dat Shianoukville een backpackersmekka was waar je nog lekker kon chillen, spijtig genoeg is dit maar deels waar. Dit grote lange strand was volgepland met strandstoelen, parasols, zonnebrilverkopers en dikke toeristen. Beetje een tegenvaller, maar te verwachten als je ziet wat voor een bouwwerf het hier op sommige plekken letterlijk is. Luxeresorts overal in opbouw. Bah, want als je ziet wat voor armoede hier nog heerst als je met je motorbike een stuk landinwaards trekt ben je beschaamd een (rijke) toerist te zijn. Daarover straks meer. Die avond afgesloten met veel msn, skype en facebook zodat iedereen terug op de hoogte was, nog snel iets gaan drinken en weer op tijd gaan slapen om ’s anderendaags opnieuw in de voormiddag te kunnen werken. Bear Grylls wiegt me die avond in slaap op Discorvery Channel.
Na een tijdje zoeken vind ik het national park waar de waterval zou zijn. Ik draai wat lijkt een eindeloze roestkleurige bospad in en hoop op het beste. Na ongeveer een kwartiertje waan ik mezelf in de Liereman en hoop op een bordje of richtingaanwijzer. Ik kom genoeg Cambodjanen tegen, maar als ze me al verstaan is het toch altijd nog maar 3 tot 4 kilometer. Toch, na lang rijden een hokje waar ik moet stoppen en $2 moet neerleggen om verder te rijden, ik vraag:” How far to the waterfall?” Het antwoord zou je ondertussen moeten weten. Het is echt een mooite waterval, alle, het zijn er veel en er zijn geen toeristen, alleen een paar Cambodjaanse gezinnen, al ben ik niet zeker of ze daar op bezoek zijn of één van de prulwinkeltjes uitbaten die je langs de waterkant kan vinden. Ik verdubbel de jaaromzet van zo één shopke door een water én een cola te kopen alvorens ik terug op mijn brommer spring en terug richting city rij.
Om de benzine nog wat op de brossen rij ik links en rechts nog een weg in, stop bij een meertje en kom ineens twee mensen tegen die hun brommerke (zichtbaar vermoeid) de berg op aan’t duwen zijn. Een Zwitsers koppeltje dat zonder naft is gevallen. Vriendelijk als ik ben bied ik een lift aan naar het volgende pompstation en zet hem ook terug af bij zijn lief. Voldaan stop ik nog even met de ipod op het strand en krijg het idee om mijn haar te laten knippen. Vorige keer in Cambodja was geen meevaller, maar ik was bereid ze nog een kans te geven hier. Op den duur een vrouwenkapsalon binnen gestapt waar ze bijna ruzie maakten voor wie aan mijn haar mocht komen. Had ik dat maar niet gedaan, met mijn busje shampoo ga ik nu in ieder geval heel lang toekomen en niemand gaat me herkennen.
Getafe – Real Madrid loopt op zijn einde, net als dit bericht. Ik ga iets eten, nog een beetje werken en me naar het strand begeven. Morgenvroeg de bus naar Kampong Speu waar oude bekende Vichetr van de SSF mij verwacht.
Koh Chang deel 2 en aankomst in Cambodja
Op Koh Chang werd er vooral heel hard gefeest. De komst van de Piggie en Veerle hebben dat wel een beetje doen afnemen, maar toch niet volledig. De eerste avond samen met hen was al direct een schot in de roos. De dag erna hebben we een brommerke gehuurd, gaan golfen en een dag gaan duiken/snorkelen. De tijd tussendoor brachten we door op het strand. Dan kwam oudjaar. Na enkele dagen min of meer droog te hebben gelegen waren we er vandaag terug helemaal klaar voor. Kort samengevat: mega feestje op het strand tot diep in de nacht. 1 januari diende vooral om te recupereren en de 2de (vandaag) was helemaal gevuld met de reis naar Shianoukville in Cambodja. Daar zit ik nu in een guesthouse van 7$/nacht, typ ik dit bericht en kijk ik ondertussen Chelsea – Aston Villa. Tussenstand na 8 minuten: 0 – 0.
Ik was net op het strand maar voelde me niet 100% en besloot om toch maar terug te gaan naar mijn kamer. Morgen voormiddag ga ik wat werken hier buiten op het terras en in de namiddag eens kijken op het strand en wat ik overmorgen nog kan doen.
Ps: het is hier belachelijk heet :)
PPs: 1-0 chelsea
Afscheid vitchr - Naar Vietnam
We nemen afscheid van de meisjes die inwonen bij Vitchr. Ze zijn echt zo lief.
Gisteren deelden we ballonnen aan hen uit, ik wilde er eerst enkel één aan de kleinste van 4 jaar geven, ze kwamen smeken om er ook één te krijgen. Tuurlijk, maar ik wist niet dat je zulke grotere meisjes nog blij kon maken met een ballon. Ik kreeg nogal knuffels en 'thanksjoes'. 's Morgens wil elk meisje nog een dikke knuffel en op de foto met ons (ze zijn dol op foto's maken). Ze maken voor ieders van ons nog een mooi bloemetje. Tot we ver voorbij de poort zijn blijven ze met z'n allen wuiven.
Met de bus naar Vietnam - Hoh chi min city
Dit is allemaal zeer vlot verlopen. Ook de grensovergang. Van tevoren moesten we onze reispas afgeven. Bij de grensovergang werd onze naam dan afgeroepen en dan werd rugzak door controller gestoken en da was het. Wel grappig bij de namen afroepen: 'huong xian', luan plong, ...... allemaal vietnamese namen en dan in ene keer
'Djok?, Djok tis and stieman .... haha.
In ho chi min aangekomen. De brommerstad. Er rijden hier 2,5 miljoen brommerkes rond. Niet normaal. En dan is er bij ons smogalarm? We zullen het nog wel eens proberen te filmen. Een lief klein dametje die precies een pyjama aan heeft (tja mensen kunnen zich vergissen e nonker paul), helpt ons een guesthouse te zoeken. We belanden in voor ons iets heel chique. Ruime kamer, airco, internetaansluiting, ontijt 's morgens, chique badkamer, douche die beter is dan bij ons thuis (hier komen over het algemeen maar ministraaltjes uit de kraan, maar nu,... amai luxe), zelfs een glazen deur voor de douche (ook nog nooit meegemaakt).
In de stad eens wat rondgelopen. Het is hier goedkoop.... . vb. Lasagne, rijst met kip, 2 grote tigerbeers (= 1,28 l), blikje sprite en bananenshake kostte ons 169.000 dong. Klinkt veel, maar dit is maar 6,7 euro voor dit alles.
Terwijl we aan het wandelen zijn, verschiet ik me rot van iets bewegend op de stoep. Als we dichterbij komen, zien we dat het een spartelende vis is. Er komt een Vietnamees aangehold, die vanalles in het vietnamees brabbeld en lacht omdat ik zo verschiet. Hij raapt de vis op en rijdt met de vis op z'n brommer verder. Oeps lading verloren. Grappig.
Wat hebben we gedaan voor het goede doel?
Vitchr overloopt de mensen die we bezocht hebben en hun grootste noden.
We kunnen 310 dollar aan hen schenken.
We gaan met Vitchr naar de markt en kopen:
6 muggennetten, 6 dekentjes, 6 matjes - matrasjes, 6 waterkannen, 100kg rijst, vitamine C, 6 pakjes suiker, een paar brikjes voedingsstof dat ze moeten verdunnen en een herlaadbaar licht. We willen ook elk gezin voorzien van een grote stenen watertombe, maar omdat we dit niet kunnen vervoeren zal vitchr deze later aan de families bezorgen met een remork. Voor we naar de eerste familie gaan, gaan we eerst nog 5 eenden kopen (jongskes). Het is grappig om te zien, de eenden laten zich niet zomaar pakken. Met enkelen lopen ze er achteraan.
familie 1: schenken we een muggennet, dekentje, matrasje en de 5 eenden. Het gezin bestaat uit moeder en 4 kinderen. De familie is zelfs zo arm dat ze de kleinste wil verkopen als ze er genoeg geld voor krijgt. Wat is dan veel geld? 250 dollar moet hij maar kosten... Erg e. Vitchr denkt erover de jongen op te nemen in z'n opvangtehuis.
Familie 2 en 3: schenken we voor iedere familie een muggennet, dekentje en matrasje. We heben de grootste muggennetten gekocht, er kunnen zeker 5 personen onder slapen.
Het oude vrouwtje: was pas opgenomen in het ziekenhuis. Ze kreeg te horen dat ze een hartkwaal heeft en een tekort heeft aan vitamine C. Ze heeft niemand meer die voor haar kan zorgen, haar kinderen zijn weggegaan en ze heeft de kracht niet meer om arbeid te verrichten om geld te verdienen. We kopen voor haar vitamine C-tabletten, suiker, rijst (goed voor 4 maanden eten) en het vitaminepapje om te verdunnen.
Hopelijk komt ze wat op krachten....
Familie 4: een moeder met 6 kinderen. De oudste zonen (13-14 jaar) gaat werken om voor een beetje voedsel te kunnen zorgen. De moeder maakt, als ze de ingridiënten heeft, cake om te verkopen. We kopen voor hen: een muggennet, dekentje, matrasje en een herlaadbaar licht. Het licht voor 's nachts, geeft de jongens ook licht om eens in boeken te kijken om een beetje te studeren (engels). Het licht is herlaadbaar, om de zoveel tijd zal Vitchr het licht meenemen om bij hem thuis op te laden.
De oude dame met psychisch gestoorde dochter: Ze heeft omzeggens niks, een hut die bijna uiteen valt, houten planken om op te slapen en enkele kookpotten. We schenken haar een muggennet,dekentje,matrasje,suiker, rijst en vitamine-verdunmiddel.
Jong meisje met de baby (2 months): (op de foto's: meisje met groene muts op) Ze heeft zelf geen melk om haar baby te kunnen voeden. Ze probeert de baby te voeden met een rijstpapje. De baby ziet er heel erg plat uit vinden we. We schenken haar suiker en vitamineverdunmiddel. Hopelijk komt de baby op krachten.
Familie 5: moeder, 3 kinderen (staat slechts 1 kind op de foto) schenken we waterkannen. Later krijgt ze ook nog een stenen watertombe.
Bij Vitchr thuis
We hebben afgesproken met Vitchr, een Cambodjaan, die ons zal helpen met het goede doel. Het is wel een uur rijden tot bij hem thuis. Een heleboel kinderen staan ons op te wachten. Vitchr werkt voor een goed doel, zijn huis is een soort opvangtehuis, hijzelf heeft maar 2 kinderen, maar in het huis leven ze wel met 20. De meeste kinderen werden thuis weggehaald wegens misbruik of mishandeling. We voelen ons direct op ons gemak bij hem thuis. De kinderen zijn super lief en vriendelijk. Ze doen heel veel moeite om engels te spreken. Op hetzelfde moment verblijven er 3 Engelse meisjes (Caren, Maggie en Rianne) die daar ook via couchsurfing.com beland zijn. Ook zij zijn erg vriendelijk en direct schieten we allemaal goed met elkaar op.
In de namiddag gaan we samen met onze nieuwe Engelse vrienden de families bezoeken die we willen helpen met de centen. De mensen zijn hier echt héél arm. Ze hebben vaak niet meer dan een hutje,wat kookpotten, een beetje land (of soms zelfs dat niet) en een bank waar ze op kunnen slapen. Vitchr overloopt wat ze kunnen gebruiken terwijl wij ons dikwijls amuseren met de mensen en kinderen. En zij met ons, erg veel "vreemdelingen" komen hier echter niet, toch is iedereen altijd enthousiast.
's avonds zijn we uitgenodigd bij Vitchr zijn familie. Super grappige familie. Het is vandaag toevallig een feestdag. We eten en drinken er op los. Later gaan we nog naar een feestje. Alle Cambodjanen gaan uit de bol... niet te doen. Ze komen ons halen om mee te doen. Alé vooruit, even laten we ons ook gaan. Er is een vrouw die de hele tijd met Nick gekke pasjes wil doen. Nick heeft alleen een geweldige Michael Jackson impressie dus iedereen moest op z'n honger blijven zitten.
Later gaan we terug met z'n alleen huiswaarts, maar Nick houden ze nog even daar. Er bleek nog een mini after-party voor de mannen te zijn waar vooral een vreemde inheemse wiskey gedronken werd alsof het water was. Even later komt hij dan ook (heelhuids) achterop een brommer thuis aan en kijken ze nog even voetbal op tv alvorens net zoals de rest te gaan slapen...
Nog dagje Phnom Pehn
We zijn super goed uitgeslapen.Ik ga eerst naar een internetcafé om het adres te zoeken van een weeshuis hier in Phnom Phen. We hebben het idee een tuktuk te huren met een mannetje die ons heel de dag van het ene naar het andere brengt.
Hoe gaan we da aan de man brengen. Al zeg ik het zelf, ik kan hier best mijne plan trekken op da vlak. Toen Nick goed en wel uit het guesthouse kwam, had ik een tuktuk geregeld die deze klus wou klaren.
We wilden een klein deel van het goede doel geld spenderen aan een weeshuis. We konden het best rijst en koeken voor de kinderen kopen zeiden ze hier. Dus onze eerste stop: rijst en koeken kopen voor de kinderen. Het weeshuis biedt opvang voor 72 kinderen. het jongste kind is 1,5 jaar,het oudste 16 jaar. Alle kinderen die hier blijven zijn HIV-positief. De kinderen zijn heel enthousiast als wij aankomen. De kinderen hier zijn ook altijd heel beleefd. Elk kind groet ons. De begeleidster van het weeshuis, een kei lief madammeke die wa zenuwachtig is omdat er bezoek is,geeft ons een rondleiding. Het is een deftige, propere woning, maar veel te klein. Het huis heeft 2 badkamerkes voor alle kinderen en slechts 4 of 5 kamers om deze kinderen te slapen te leggen. De kinderen slapen op de grond. Er zijn enkele matrassen waar de kleinsten dan met een paar op kunnen slapen. Muggennetten hebben ze wel. Al goed. In de gang staan een hele hoop emmertjes met medicatie. De kinderen dienen elke dag om 8 en om 18 uur hun medicatie in te nemen om zo de ziekte aids zo lang mogelijk uit te stellen. Het moment van bezoek is net het eetmoment. Braafjes zitten ze allemaal aan tafel. We hebben ook nog ballonnen en stylo's bij ons. Op een rij schuiven ze allemaal aan...schattig. Ook de koekjes mogen we uitdelen. Voor hun ditmaal eens een lekker nagerecht. Wat ze anders zelden krijgen. Er is nog heel wat over, dat ze later ook nog kunnen uitdelen.
Van de 30 kilo rijst die we (jullie) schonken, kunnen ze 3 weken eten (72 kinderen). Ik heb eens even geteld. Elke 5 cent is goed voor een dagje rijst voor 1 kindje. Toch weeral goed e. De kinderen zijn super blij met de ballonnen.
De tuktuk brengt ons verder naar de killing fields en tonle sap museum.
Choeung Ek, ook wel de killing fields geheten, is een agrarisch gebied een paar kilometer buiten Phnom-Penh in een boomgaard. Gevangenen van Tuol Sleng werden hiernaartoe gebracht en omgebracht. Om kogels te sparen sloegen de Rode Khmer kinderen dood door ze tegen bomen aan te slingeren of bij ouderen door hun hoofden met de achterkant van geweren in te slaan. Ook doodbloeden werd veel toegepast. Minimaal 17.000 mensen zijn hier omgebracht. Choeung Ek was slechts één van de vele killing fields (moordvelden) in Cambodja.
In een monument, een witte toren met glazen ramen liggen veel schedels, gesorteerd naar kinderen/volwassenen en man/vrouw. Sommige graven zijn slechts half afgegraven en men kan de restanten van mensen en kleding erin zien liggen. Het wordt afgeraden om dit museum met jonge kinderen te bezoeken en ook door volwassen die snel geëmotioneerd zijn. Een bezoek aan deze velden en aan het Tuol Sleng Museum maakt vaak een zeer indringende indruk op mensen. Ieder jaar vindt er op 9 mei een herdenking plaats voor de slachtoffers.
Omdat we gisteren het kak meer (jaja, echte naam) niet gevonden hadden, vragen we onze tuktukchauffeur ons hierheen te brengen. En daar treffen we alle backpackers aan. We weten nu dat we in het verkeerde deel van de stad verblijven. Het is hier een gezellige buurt met vele kleine restaurants en bars. We passeren een indier waar je voor 2 dollar zoveel indisch buffet moogt eten als je wilt. Het restaurant ziet er verdacht niet proper uit en we kiezen dan maar voor een iets veiligere pizza en een bordje rijst met jawel iets pikant voor Nick.
Tegenover het restaurant spotten we een kapper, hier waren we al een tijdje naar op zoek. Nick waagt het erop naar een Cambodjaanse kapper te gaan. 2 dollar= 1,75 euro.
Ze nemen hem nauwkeurig onder handen. Z'n haar wordt in alle gekke plooien gekamd, en dan hier nog een plukje knippen en daar nog een plukje. En na meer dan een half uur was Nick kortgewiekt. Ze duwen hem daar als laatste nog in een stoel, die een halve salto achterover moet doen om aan de wasbak te geraken. Haar ferm uitgespoeld en nog eens mooi in de plooi gekamt... en Nick kon er de komende maand weer tegen... Voor 2 dollar was het wel de moeite.
Phnom Pehn
Siem Reap - Phnom Pehn
5.15 opgestaan. Amai da’s vroeg. Toch hier hebben we daar minder moeite mee dan thuis. Een buske pikte ons op om naar de haven te gaan. We mochten als 1 der eersten in de bus stappen, daarna reed de bus naar andere guesthouses om andere toeristen op te pikken. het busje had 10 zitplaatsen, inclusief chauffeur. Busje vol, dus we dachten verder te rijden. Ja, ja inderdaad verder rijden naar het volgende guesthouse om toeristen op te laaien en daarna weer verder te rijden naar het volgende guesthouse,… en maar inlaaien en geen plaats hebben. Iedereen per 2 op een zitje, ene nog vanvoor int midden ertussen. Gelijk sardientjes in een doosje zaten we daar. 10 plaatsen, 19 mensen. Ok het busje vol, en dan ambiance, (niet dat we nog konden bewegen) loeiharde cambodjaanse muziek op, niet bepaald onze lievelingsmuziek. Iedereen kon er mee lachen.
Overgestapt op de boot. Cambodjanen probeerden ons van te voren nog eten te verkopen want op de boot zou er geen eten of drinken zijn. Ja, ja, zullen zun wel zeggen dachten we. Helaas hadden ze gelijk en moesten we het de komende 6 uur stellen zonder eten en drinken ( smorgens hadden we ook al niet ontbeten).
Op de boot was het wel heel aangenaam zitten. Zonneke, lekker windje, kijken naar het leven van Cambdodjanen langs het water, wuiven naar de kindjes,… .
Na 6 uurkes ook wel ferm rood, ( toch ingesmeert, maar als ge uit het bleke Belgie komt,…)
Guesthouse gevonden. Als we den fan boven ons bed opzetten, ist precies of ie er gaat afvallen.
Onze eerste indruk van Pnom Pehn: vuile stad en armoede. We hadden moeilijkheden om iets fatsoenlijk te vinden om te eten. Hier durven we zo toch niet op een kraampje vant straat eten hoor. We zijn s avonds nog op zoek geweest naar het boeng kak meer. kei lang gestapt… we waren er bijna, maar toen hebben we ons door een tuktuk toch maar laten terug brengen naar ons guesthouse. We waren uitgeslefferd. We zijn al om 09.30 in slaap gevallen.
Siem Reap - De tempels van Angkor Wat
Wo-ow, het is al 9.15 als we wakker worden. Ik heb de wekker gewoon afgezet denk. Ons plan was vroeg op te staan... De tempels van Angkor staan op het programma. Overal raden ze aan 3 dagen deze tempels te bezoeken, maar dit lijkt wat te veel voor ons. 1 dag en dan maar vroeg opstaan. Niet dus. We nemen het ons dan ook maar gemakkelijk en reserveren een tuktuk voor een hele dag. (plan 1 was met de fiets). Later zijn we hier hééél blij voor, het wordt een warme dag en de tempels liggen toch wel ver uit elkaar.
Het is altijd aangenaam vertoeven in zo'n tuktuk. Leuk zeteltje, wat sightseeing, lekker windje,... we voelen ons god in Frankrijk.
De tempel Angkor Wat is een hindoeïstische tempel in de Cambodjaanse provincie Siem Reap, en wordt beschouwd als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld. De tempel is een van de belangrijkste overblijfselen uit de periode van het Khmer-rijk. Rond de tempel lag de stad Angkor Wat. De tempel Angkor Wat is gebouwd tussen 1113 en 1145, tijdens de regeerperiode van Suryavarman II(regeerde van 1113-1150), en is de grootste etagepiramide op het Zuidoost-Aziatische vasteland. Het monument van Angkor Wat berust op een bouwstijl die terugvoert op de stichting van de eerste steden en tempels in het gebied. De maximale hoogte van het monument is 65 meter en het beslaat een oppervlakte van 1 km². De onderste etage is 3,2 m hoog en meet 187 bij 215 meter. De middelste etage is 6,4 meter hoog en meet 100 bij 115 meter. De bovenste etage is 12,8 meter hoog en meet 75 bij 73 meter.
De tempels zijn inderdaad indrukwekkend zoals ze zeggen. Maar één dag tempels volstaat voor ons toch wel. Goed ingeschat van ons. Maar ze zijn wel mooi... . Op het einde van de dag waagt Nick zich nog aan een serieuze tempel. Trappen, hoog en stijl, serieus klimwerk, levensgevaarlijk. 's Avonds gaan we naar de zonsondergang zien op de berg. Het vraagt serieus wat wandel-en klimwerk voor mij, maar geen probleem voor m'n been. Wie wilde genieten van een romantische zonsondergang, kon wel meteen terugkeren. 100-den andere toeristen en Cambodjanen hadden ook dit geweldig idee om op deze plek van de zonsondergang te komen genieten.
Het lijkt een beetje op een bedevaartstocht. Aangekomen op de berg, klimmen we op een serieuze tempel en moeten moeite doen om nog een plaatsje te vinden.
En er komen maar mensen bij en bij. Jeetje. Het moment is daar. de zon gaat onder, iedereen trekt foto's... de zon is onder, iedereen appaudiseert, de zon is weg, iedereen moet ineens van die tempel af.
's Avonds gaan we op ons gemakske eten. Nick besteld voor de verandering eens iets met ei en kip. De kip was niet te bespeuren en het ei was één smurrie. Een tegenvaller. Ondertussen voel ik het kriebelen aan m'n voet. We zien niks. 2 minuten later zien we daar overal kevers op de grond. Er vliegt er zelfs één op tafel. (een kever is hier wel 5 cm groot). Het personeel komt ons ter hulp gesneld.
We noemen het restaurant voortaan 'chez kever'.
Stomiteit van de dag: Nemen we een rugzak mee naar de tempels? Ahja, want dan kunnen we daar water, zonnecrème, muggenspul (nodig voor bij zonsondergang, in Angkor zou malaria zijn)insteken. Later op de dag, Nick wilt zich insmeren, insmeermiddel niet bij. Bij zonsondergang willen we ons insmeren met muggenmelk, niet bij. Ons water was halverwege de dag warm. Heel de dag rondgesleurd met rugzak met niks in. Geen paniek hoor ma, we hebben geen muggenbeten. De drukte achteraf was niet te overzien, maar we zijn toch heelhuids terug thuis geraakt.
De weg naar Siem Reap
Spannend, vandaag gaan we naar een ander land. Tof omdat het eens iets anders zal zijn, maar toch ook wel een beetje bang omdat we zo graag in Thailand zijn en kan Cambodja hier wel tegenop? Het is een lange reis: 4.3 uur in de bus tot aan de grens, 4.5 uur tot in siem reap. Charel komt ons 's morgens aan de bus in satuk nog nen goeie dag zeggen... We zitten in een bus alleen met Thai, in het begin heel rustig... tot ze een heeel mooie thaise film opzetten. Wat was da... krakende film uit de jaren 50 in't Thais. Je moet het eens meemaken e. Nick heeft het toch gepresteerd tussendoor een dutje te doen. 4 km van de grens stopt onze bus voor ons. Chance dat de hostess van de bus ons een teken deed, anders waren we tot in Pattaya meegereden denk... Uit de bus gestapt, komt daar een vrome Thai naar ons. you must go with me, i bring you to the border, same compagnie as the bus. We weten dat we op onze hoede moeten zijn voor afzetterij... .Tja daar sta je dan, even controleren bij de buschauffeur. jaja we moesten die kerel volgen. hup in de pick up, gestopt en geraced naar de ambassade voor een visum. Het overiel ons zo een beetje allemaal in 2 minuten.
Ik wacht in de pick up op Nick, die is in de ambassade onze visums in orde brengen. De vrome Thai zet zijn pick-up terug in beweging. Ik helemaal in paniek 'Oh neen, die gaat met mij weg rijde, toch oplichterij'.
Ik begin te roepen tegen die kerel... mar ja die hoort mij natuurlijk niet. Blijkt dat hij z'n auto toch maar ging verzetten. Hij schiet in een deuk als'k hem vertel da'k bang was... Erg eigenlijk dat je dikwijls zo'n wantrouwen hebt hier. Ze hadden het zo schoon geregeld voor ons...
Ale de grens goed en wel overgestoken. We merken al direct een groot verschil met het leven in Thailand. Fietsers, mens voor kar, armoede, ... Ze stoppen ons in een gammelbus, op weg naar siem reap, de weg is lang en hobbelig. De fimpjes kunnen het beamen, het was bijna niet mogelijk om goei fotos te maken vanuit die bus. Of het moet zijn dat je net even hard kan trillen dan de bus, maar dan in omgekeerde richting zodat je bijna stil komt te hangen. Langs de kant van de weg valt ons de armoede nogmaals op. Mini-hutjes, kinderen zonder kleedjes, huisjes uit golfplaten, kinderen van 5-6 jaar die een kudde koeien leiden, mannen en kinderen die in een vieze rivier met net een vis proberen te vangen [zwemmend],...
Eenmaal in Siem Reap duiken de chique hotels en zelfs casino's op. Wat een contrast.
We sluiten de avond af met een gezellig marktje en drinken iets lekker in een bar, waar de obers niets liever doen dan showen met hun coctail-smijtkunsten. Leuk om te zien.