Thailand

Het heeft niet mogen baten, een gelijkspel. Om 7 uur terug eruit om te vertrekken richting Kamphaeng Phet. Het was opvallend vochtig en bewolkt die ochtend, er zou toch geen regen in de lucht hangen? Ik zal de spanning snel wegnemen: nee, geen regen, alleen vochtig. Het was weer langs een grote lange baan, maar hier was deze keer geen druk verkeer. Het deed me een beetje denken aan de baan van Postel naar Balen, maar dan glooiend natuurlijk. En veel afval langs de kant! Zeker voor een verlaten streek als deze. Als de kwb hier zwerfvuil zou komen ophalen, komen ze niet toe met één zaterdag. Langs de andere kant… ik heb nog niks in de fik zien staan. Buiten een paar enthousiastelingen die wat rommel opstoken in hun voortuin, maar dus nog geen hele bergflanken. De smog tijdens het spitsuur in Chiang Mai is al erg genoeg.

Het is hier lekker rustig, de vogels fluiten en ik neem opnieuw de route langs de rivier. Hier hebben ze helemaal nog geen buitenlanders over de vloer gehad. Ik word zelfs een keer ingehaald door iemand op een scooter die vraagt om te stoppen en een paar foto’s te mogen nemen. Even later moet ik ook met de vrouw van het winkeltje op de foto en probeert de vader zijn dochter nog aan mij te slijten. Ik pas. Beetje later vragen een paar gillende boerinnen nog of ik mee sticky rice wil eten, maar kwam net van tafel en heb ook hiervoor vriendelijk bedankt.

In Kamphaeng Phet is wederom niet veel te beleven. Een typisch Thaise stad zoals ik er ondertussen al zoveel gepasseerd ben. Maar dat is goed, lekker rustig en geen afleiding. De oude stad en het historische centrum zijn naar mijn mening zwaar overroepen. De ondoordringbare muur had meer weg van een hele lange molshoop en de klein uitgevallen tempels waren van de lelijkste die ik al gezien heb. De bak van het steenpuin in het containerpark zou me nog langer kunnen boeien. De nachtmarkt was wel redelijk groot, maar als je geen appelsienen of gedateerde kleding moet hebben zal je daar ook snel uitgekeken zijn. Al hadden ze er natuurlijk wel veel eten. Overdag had ik me nog suf gezocht achter een restaurantje, streetfood of ook maar iets waar ik mijn honger kon stillen, maar… enkel op een oude markt heb ik iets kunnen vinden. Naar goede gewoonte stond ik weer in het middelpunt van de belangstelling.

De rest van de dag spendeer ik werkend in mijn kamer met een badkamer uit een horrorfilm -> kapotte TL lamp die denkt dat ze een stroboscoop is. Denk niet dat ik zot geworden ben, maar het was op het randje.

Instagram filmpje hier.

Ontbijt was inbegrepen in de prijs, dat is niet raar. Maar deze morgen kreeg ik dubbel ontbijt omdat mijn kamer een tweepersoonsbed had. Dat is dan weer wel een beetje raar. Regels zijn regels zeker? Normaal begin ik mijn dag met een cheese and ham sandwich van de 7/11 en een ice coffee. Dan, rond 9u meestal stop ik ergens voor een soepke. Tussen die tijd en ongeveer 12u eet ik wel eens een paar kleine bananen, een koek of een snickers… Belangrijk: eten voor je honger krijgt, anders is het te laat.

Vandaag geen andere optie. Ik moet de over de highway rijden. Langs de ene kant doe ik dat niet graag, want dat is ten eerste gevaarlijk en ten tweede best saai. Langs de andere kant is dat altijd de kortste weg en kan je goed doorrijden. De kilometers vliegen voorbij, mijn benen worden elke dag beter en beter. Na ongeveer 80km snelweg hou ik het voor bekeken en zoek ik een rustige route langs de rivier voor het laatste stuk. Door kleine slaperige dorpjes op de oever. Heel slaperig, iedereen ligt hier precies te maffen. Ik zie ook veel honden, maar geen enkele die wakker is. Als ik dan eens mensen aantref bij bewustzijn worden die helemaal zot van de bleke fietser. Ik moet zelfs een paar keer mee op de foto. Uiteindelijk kom ik goed op tijd aan in Tak. Nog een voordeel van deze uithoek: de hotels zijn hier spotgoedkoop. 450B voor deze kamer (groot, proper, super bed, airco, gevulde ijskast, flatscreen tv,…) daar betaal je op een andere plaats in Thailand makkelijk het driedubbele voor. Voor de rest is er in Tak niet zoveel te zien. Rivier, een hangbrug, pleintje,.. en natuurlijk een paar marktjes. De Lonely Planet had me er al voor gewaarschuwd, beter doorrijden naar Kamphaeng Phet en dat is dan ook wat ik morgen ga doen.

Amai, lange baan. Zo begon mijn ochtend. Het was dus redelijk lang rechtdoor en op en neer. “Glooiend” noemde Kris het een paar dagen geleden nog. Dat is typisch voor iemand die altijd met de moto rijdt, want voor een fietser noemt dat gewoon bergop en bergaf. Het is alsof je een hele lange brug oprijdt en even later terug naar beneden, maar nooit plat. Toch veel afwisseling in het Ban Hong landschap. Ik ben de lange afstanden nog altijd niet beu, als ik maar over de kleinere wegen kan rijden en zo weinig mogelijk over de highway. Het valt me op dat hoe verder ik van Chiang Mai (of toeristisch gebied in het algemeen) verwijderd ben, hoe vriendelijker en enthousiaster de mensen zijn als ze me zien rijden. Claxonneren, duim op steken, beginnen roepen,… al zijn sommige ook gewoon sprakeloos dat hun mond openvalt. Bleke fietsers zien ze in deze uithoek precies niet veel.

Op het einde van de rit zag ik op de gps opvallend veel kronkels in de baan, meestal betekend dit haarspeldbochten en klimmen, maar deze keer valt het mee. Het is wel heel bochtig, maar het gaat altijd naar beneden. Blijkbaar was ik heel de dag al rustig aan het klimmen geweest zonder het te weten. De fiets nerds kunnen dit wel terugvinden op Strava. Dus volgt een heeeele lange afdaling. Wat me opvalt is dat er veel lege flesjes bier en cocktail bekers in de berm liggen. Een gevaarlijke combinatie lijkt me. Nog 15km glooien en ik ben op mijn bestemming. Ik pas voor het hotel dat veel weg heeft van een love nest langs de snelweg en vind snel iets anders. Douchen, eten, werken. Ik kijk de overschot van de film waar ik gisteren bij in slaap viel en kruip er in.

Ik ben hier tenslotte niet op hoogte stage dus voor het eerst in een paar dagen was de weg plat. Zelfs niet vals plat. Rustig bollen hier op de dijk. Eens je ver genoeg van Chiang Mai centrum bent kom je bijna niemand meer tegen. Wat niet wil zeggen dat je nu en dan geen vreemde dingen tegenkomt. Er stond op sommige plaatsen bijvoorbeeld extreem veel schuim op de rivier. Waarom of hoe het komt weet ik niet, maar goed kan dat niet geweest zijn. Ineens stonden er ook vreemde beelden met kleren aan en een zonnebril op langs de weg. Opnieuw iets waar ik geen uitleg voor heb. Wat ook raar was, was dat er niet elke paar honderd meter een noodle kraampje of iets stond om te eten… misschien was dat nog wel het meest verontrustende van allemaal. Tot ik moet afdraaien en terug de grote baan moet volgen. Een lange baan die ik met muziek in mijn oren achter mij laat. Voor de rest niet veel te beleven… of toch?

Het valt me plots op dat ik gevolgd word door nog een schaduw, afkomstig van een zwijgzame trek-fiets-collega achter mij. Ik was aangenaam verrast en dacht even een babbeltje te slagen, maar de asociaal verkiest mijn slipstream boven mijn spreek-stream. Dat duurt zo 5… 10… 15… bijna 20 kilometer, zonder dat hij een keer de kop overnam. Het tempo lag niet laag en vlak voor een kleine afdaling zet ik me even recht, pak mijn waterke en ontspan even zonder handen terwijl ik drink. Op dat moment schiet de zwijgzame profiteur als een pijl uit een boog van achter mij weg in een poging te ontsnappen. Ik laat hem even rijden. Tot ik besluit het hier niet bij te laten, ik leg me terug plat op mijn stuur en fiets naar hem toe. Een onderlinge wedstrijd is ontketend. Ik zie hem alle moeite van de wereld doen om me voor te blijven maar ik ben vastberaden. Als hij achteruit kijkt zie ik de verbazing in zijn ogen dat ik daar ineens zit en hardnekkig blijf zitten. Het was nog 7 km tot mijn eindbestemming, 2 km ervoor ga ik naast hem rijden in een laatste poging tot verzoening. Zonder resultaat. Ik ga hem voorbij en als ik voor de laatste keer achteruit kijk zie ik hem nee schuddend afhaken en stoppen om eens te drinken.

Mijn hotel is vlakbij. Opnieuw goed en goedkoop, ze hebben er alleen geen eten. Dat moet aan de overkant in de lege karaoke bar. De rest van de dag werk ik. ’s Avonds ga ik daar nog eens eten, maar het is er even leeg en raar. Een uur later heb ik wéér honger en besluit iets anders te zoeken. Ze zijn daar fusball aan’t zien en Thailand wint van Timor Leste met 11-2. Kort daarna beginnen de Thaise venten mij naar goede gewoonte aan te spreken en willen ze allemaal met mij klinken en iets zeggen. Ik bedank vriendelijk en maak me snel uit de voeten want zo’n situaties lopen meestal uit de hand met whiskey, ijs en bruiswater. Op mijn kamer heb ik nog de intentie een film te kijken maar val hopeloos als een blok in slaap.

Ik heb die baan al dikwijls gedaan met de brommer, maar dan let je niet echt op hoe hard het nu naar boven of beneden gaat, alleen dat het bochtig is. Ik had goed geslapen, onder een heel speciaal dekentje, zachter dan fleece en warmer dan wol. ’s Nachts is het tussen de bergen is het niet zo warm en kan je dat wel gebruiken. Het vrouwke van de homestay in Mae Chedi Mai drong me nog een gratis koffie op en weg was ik. Aangenaam fietsen tijdens zonsopkomst tussen de bergen. Ik zou tijdens het fietsen elke 100m wel kunnen stoppen voor een mooie foto, maar dan ben ik nog langer onderweg. Voor het echte klimwerk begon, eerst een beetje op en neer. En natuurlijk ook nog iets eten buiten het spons gebakje dat ik bij mijn koffie had gekregen. Ik stop aan de bekende hotsprings, daar waar ze denken dat ze het warm water hebben uitgevonden. Als je zelf eieren meebrengt kan je ze daar gratis koken (en niet vies bent van een zwavel geurtje). Genoeg getalmd, ik heb gegeten en wat reserve gekocht, we zullen er eens aan beginnen.

En ja, zoals verwacht volgen de cols elkaar in sneltempo op. Ik moet zelfs naar mijn op één na kleinste verzetje terugschakelen maar weiger stil te vallen of af te stappen. Bij momenten had het meer weg van sur-placcen dan klimmen, maar ik ben er geraakt. Maar was dit de top of gingen er zo nog komen? Het viel me op dat ik mezelf bijzonder slecht had geïnformeerd. Met goede moed begin ik de afdaling… en die blijft maar duren… en duren… en dan nog een beetje. Nog nooit zo lang naar beneden gereden aan één stuk. Zelfs niet van de Mont Ventoux. Kortom een meevaller van formaat al waren er nu en dan nog wel een paar kleine beklimmingen, in vergelijking met de rest hadden die niet veel meer te betekenen.

Het laatste stuk leg ik er nog best een strak tempo op en kom (na een smeerbeurt bij de fietsenmaker) redelijk vroeg aan thuis in Chiang Mai. Het zwembad op het dak van ons appartement ligt altijd in de schaduw, waardoor zwemmen daar niet ongevaarlijk is voor hartpatiënten. Zo verschrikkelijk koud! Yulia komt er zelfs niet bij in de buurt. Maar eens je volledig onder bent (na ongeveer 15 min) is het best wel verfrissend en ideaal voor na een lange hete fietstocht. Terwijl Yulia het eten maakt ga ik nog met de fiets op pad voor eten voor de kat en rijst en lap ik er zo nog 20km bij die dag. Moe maar voldaan eet ik nog eens patatten met worst en sla. Werk nog een beetje, kijk wat tv en ga op tijd slapen, want morgen is het weer gedaan met de luxe en volgt alweer een volgende rit.

Ik zeulde al een paar weken een zak kinderkleding mee van ons Linda welke ik niet zomaar ergens wou achterlaten, maar persoonlijk erop toezien dat deze goed terecht zou komen. Er zat een moeder met kind buiten aan de 7/11 te bedelen en die heb ik er dan maar gelukkig mee gemaakt. Mijn kabas achterop is nu iets lichter, maar zit nog altijd rond de 15 kg. Ja dat is veel, maar ik neem o.a. mijn werk letterlijk overal mee naartoe.

Ik was op tijd vertrokken en de eerste kilometers waren snel gemaakt. Maar wat is het uitkijken hier. En een fietser telt gewoon niet mee. Op den duur waren er meer spookrijders dan mensen die in de normale richting rijden. En het was nog geen acht uur. Al was het al druk aan de bekende witte tempel van Chiang Rai. Wanneer ik daar passeerde schoot me ineens te binnen dat via die tempel ook een mooie weg loopt en kon ik even ontsnappen aan de snelweg en het spookverkeer. Een omweg, maar een mooie en ik vroeg me af of deze impulsieve beslissing met nog goeie benen me later zuur (of verzuurd) zou opbreken… so long so good en de volgende kilometers zijn aangenaam en wuif ik vriendelijk terug naar de mensen van het platteland.

Als snel gaat het van vals plat naar gewoon omhoog en het wordt er niet minder op. De ene lange kuitenbijter na de andere terwijl ik stof en rook vreet van het passerende verkeer. Rond de middag heb ik nood aan een pauze, eten en drinken. Nog 40km te gaan en de zon is al verschroeiend heet. Na 12u is het niet aangeraden om nog in de zon te komen eigenlijk. Vandaag wil ik zo dicht mogelijk tot Doi Saket geraken (de berg die ik over moet naar Chiang Mai) omdat ik daar toch wel een kleine schrik van heb gepakt en fit wil zijn als ik hem aanvat. Heb ik nu een slag van de zon of ruikt die cementfabriek naar look? Vreemd. Diezelfde zon zuigt de bijna laatste energie die ik in mij heb op terwijl ik rij naar een puntje op de kaart waarvan ik hoop dat het een hotel is. Maar eerst… nog eens drinken. Ik stop bij een shopke met een vriendelijk vrouwke en vertel haar dat ik onderweg ben naar een hotel. Daarop vertelt ze mij dat er 300m verder in dit kleine straatje ook een homestay is, “very good!” Ik besluit eens gaan te kijken en kom terecht in het paradijs. Niemand spreekt een letter Engels, maar ze staan met allemaal te springen om mij te helpen, ik krijg gigantische een kamer voor 6 personen (nieuw record) met alles op en aan. Nog even werken terwijl ik eet op het terraske aan de vijver. Hier zou ik het wel een paar dagen kunnen uithouden, maar morgen moet ik al weer verder. Liverpool verliest nog onterecht tegen een kakploeg die het zelfs niet waard is dat ik er de naam van vermeld, schrijf dit bericht en zet mijn wekker. Ik ga slapen, maar weet alleen niet goed welk bed ik moet kiezen.

Mae Sai is het meest noordelijke punt van Thailand en van daar wil ik vertrekken. Niet alleen omdat ik een dwaas ben die altijd het onderste uit de kan wil halen, maar gemakkelijkheidshalve pik ik daar ook nog rap een nieuwe stempel in mijn visum mee zodat ik geen aparte visarun moet doen. Bike on the bus? 50B extra betalen. Geen probleem en 5 uur later zet de VIP-bus mij, mijn bike en een schijnbaar verdwaald koppel als laatsten af aan het busstation van Mae Sai. Nog 7 km tot de grens. Ik weet van mijn vorige visaruns waar ik moet zijn en 20 minuten later ben ik al ingecheckt in een hotel, bijna letterlijk op de grens van Thailand en Myanmar. Overdag is het hier altijd markt, en ’s avonds ook. Ik slenter er eens door, eet een soepke en trek me terug in mijn kamer met een Leo en een zak nootjes voor het einde van de film die ik in de bus was beginnen kijken. Op mijn tvke was niks te zien, alleen sneeuw en een bidzender. Morgen vroeg dag, want de grens gaat al om 7u open.

7.01u en ik ben de eerste klant voor de grensman. Breed lachend verwelkomt hij mij in Myanmar en ik had nog niet eens mijn koersbroek aan. Buiten wat rijstplukkers en rietkappers die dagelijks wisselen van land om gaan te werken is er niet veel volk te bespeuren. Op amper 5 minuten sta ik al terug op Thaise bodem en gaat het Thaise vrouwtje van de immigratie in een deuk als ze mijn Thaise adres ziet. Het is voor mij nog altijd een raadsel waarom, maar daar kom ik nog wel eens op terug. Tijd om te trappen. 17°C dus beginnen met een fleeceke, maar wel op sletsen, want schoenen heb ik niet bij. Het gaat goed en naargelang de uren voorbij gaan stijgt de temperatuur en daalt mijn snelheid. Tussen 8u en 9u was het fris, 9u en 10u aangenaam, 10u en 11u heel aangenaam, maar na 11u begint het al serieus te broeien. Gelukkig had ik toen al een groot deel van mijn rit gedaan. Ik kom dan ook iets vroeger dan verwacht aan in Chiang Rai en neem rustig de tijd om iets te zoeken om te slapen. Al snel vind ik iets waar ik die koude douche kan pakken waar ik al een tijdje naar uitkeek. Na de verfrissing merk ik iets in de spiegel, zo goed voorbereid en dan zien dat ik vergeten was me in te smeren. Een geslaagde vuur-doop.