We zijn super goed uitgeslapen.Ik ga eerst naar een internetcafé om het adres te zoeken van een weeshuis hier in Phnom Phen. We hebben het idee een tuktuk te huren met een mannetje die ons heel de dag van het ene naar het andere brengt.
Hoe gaan we da aan de man brengen. Al zeg ik het zelf, ik kan hier best mijne plan trekken op da vlak. Toen Nick goed en wel uit het guesthouse kwam, had ik een tuktuk geregeld die deze klus wou klaren.

We wilden een klein deel van het goede doel geld spenderen aan een weeshuis. We konden het best rijst en koeken voor de kinderen kopen zeiden ze hier. Dus onze eerste stop: rijst en koeken kopen voor de kinderen. Het weeshuis biedt opvang voor 72 kinderen. het jongste kind is 1,5 jaar,het oudste 16 jaar. Alle kinderen die hier blijven zijn HIV-positief. De kinderen zijn heel enthousiast als wij aankomen. De kinderen hier zijn ook altijd heel beleefd. Elk kind groet ons. De begeleidster van het weeshuis, een kei lief madammeke die wa zenuwachtig is omdat er bezoek is,geeft ons een rondleiding. Het is een deftige, propere woning, maar veel te klein. Het huis heeft 2 badkamerkes voor alle kinderen en slechts 4 of 5 kamers om deze kinderen te slapen te leggen. De kinderen slapen op de grond. Er zijn enkele matrassen waar de kleinsten dan met een paar op kunnen slapen. Muggennetten hebben ze wel. Al goed. In de gang staan een hele hoop emmertjes met medicatie. De kinderen dienen elke dag om 8 en om 18 uur hun medicatie in te nemen om zo de ziekte aids zo lang mogelijk uit te stellen. Het moment van bezoek is net het eetmoment. Braafjes zitten ze allemaal aan tafel. We hebben ook nog ballonnen en stylo’s bij ons. Op een rij schuiven ze allemaal aan…schattig. Ook de koekjes mogen we uitdelen. Voor hun ditmaal eens een lekker nagerecht. Wat ze anders zelden krijgen. Er is nog heel wat over, dat ze later ook nog kunnen uitdelen.

Van de 30 kilo rijst die we (jullie) schonken, kunnen ze 3 weken eten (72 kinderen). Ik heb eens even geteld. Elke 5 cent is goed voor een dagje rijst voor 1 kindje. Toch weeral goed e. De kinderen zijn super blij met de ballonnen.

De tuktuk brengt ons verder naar de killing fields en tonle sap museum.

Choeung Ek, ook wel de killing fields geheten, is een agrarisch gebied een paar kilometer buiten Phnom-Penh in een boomgaard. Gevangenen van Tuol Sleng werden hiernaartoe gebracht en omgebracht. Om kogels te sparen sloegen de Rode Khmer kinderen dood door ze tegen bomen aan te slingeren of bij ouderen door hun hoofden met de achterkant van geweren in te slaan. Ook doodbloeden werd veel toegepast. Minimaal 17.000 mensen zijn hier omgebracht. Choeung Ek was slechts één van de vele killing fields (moordvelden) in Cambodja.

In een monument, een witte toren met glazen ramen liggen veel schedels, gesorteerd naar kinderen/volwassenen en man/vrouw. Sommige graven zijn slechts half afgegraven en men kan de restanten van mensen en kleding erin zien liggen. Het wordt afgeraden om dit museum met jonge kinderen te bezoeken en ook door volwassen die snel geëmotioneerd zijn. Een bezoek aan deze velden en aan het Tuol Sleng Museum maakt vaak een zeer indringende indruk op mensen. Ieder jaar vindt er op 9 mei een herdenking plaats voor de slachtoffers.

Omdat we gisteren het kak meer (jaja, echte naam) niet gevonden hadden, vragen we onze tuktukchauffeur ons hierheen te brengen. En daar treffen we alle backpackers aan. We weten nu dat we in het verkeerde deel van de stad verblijven. Het is hier een gezellige buurt met vele kleine restaurants en bars. We passeren een indier waar je voor 2 dollar zoveel indisch buffet moogt eten als je wilt. Het restaurant ziet er verdacht niet proper uit en we kiezen dan maar voor een iets veiligere pizza en een bordje rijst met jawel iets pikant voor Nick.

Tegenover het restaurant spotten we een kapper, hier waren we al een tijdje naar op zoek. Nick waagt het erop naar een Cambodjaanse kapper te gaan. 2 dollar= 1,75 euro.
Ze nemen hem nauwkeurig onder handen. Z’n haar wordt in alle gekke plooien gekamd, en dan hier nog een plukje knippen en daar nog een plukje. En na meer dan een half uur was Nick kortgewiekt. Ze duwen hem daar als laatste nog in een stoel, die een halve salto achterover moet doen om aan de wasbak te geraken. Haar ferm uitgespoeld en nog eens mooi in de plooi gekamt… en Nick kon er de komende maand weer tegen… Voor 2 dollar was het wel de moeite.


Met dank aan de sponsors van TraxTrapt: